Herma Geboers zeilt bewust door het leven en kleurt het in met alles wat haar handen kunnen maken. Wanneer het moment daar is gaat ze overstag, richting de volgende levensfase die zich aandient. Vaak in golven van 7 jaren.
De eerste fase speelt zich af op de boerderij in de Brabantse Peel. Een katholiek gezin met 8 kinderen, Herma is de 7e in de rij. Er is geborgenheid in de praktische zin van het woord. Veiligheid, gezelligheid, voldoende te eten en aan tafel discussiëren over allerlei onderwerpen. Het gaat bijvoorbeeld over de plaatselijke politiek of investeringskeuzes: kopen we een hooimachine of huren we een loonwerker in?
Er is altijd ruimte voor een extra bord, want waar eten is voor 10 is er ook genoeg voor 11. Moeder maakt zelf kleding en ook Herma is handig met de naaimachine. Praten over gevoel of elkaar vasthouden, dat stond echter niet op het menu.
Zie hier een creatief meisje wat uiteindelijk geen creatief beroep gaat doen, want ‘daar kun je geen droog brood mee verdienen’. Het wordt de HEAO in Eindhoven en op haar 17e gaat ze meteen op kamers.
Binnen verschillende (bestuurs-)functies kenmerkt Herma zich door haar consciëntieuze werkhouding. Kwaliteit is belangrijk en je maakt iets af. Liefst staat ze voor een complexe opdracht en stippelt daarin de route uit van A naar B. Staat het? Dan helpt ze graag haar opvolger in het zadel om de trein rijdende te houden.
Onvermijdelijk dient ook verlies zich aan. Haar vader herstelt niet meer goed nadat hij op zijn 88e voor de tweede keer zijn heup breekt. Op de avond van zijn overlijden zijn alle 8 kinderen weer in het ouderlijk huis, zonder dat dit geregisseerd is. Herma beseft dat ze onderdeel is van het familiesysteem. Duidelijk is te zien wie de leiding neemt, wie zich terugtrekt en wie praktische dingen als enveloppen schrijven gaat doen. Bij keuzes hakt moeder de knoop door.
Als 2 jaar later haar moeder overlijdt, keert hetzelfde familiepatroon weer terug. In diezelfde woonkamer, maar nu zonder de ‘leiding’ van een ouder. Herma is geïntrigeerd door wat er onderling gebeurt en besluit zich te gaan verdiepen in NLP, TA, lifeplanning en systemisch werk. Hoe ben je ‘geprogrammeerd’, waar komen overtuigingen vandaan, hoe kan ik mijn droom gaan leven?
De gelaagdheid in mensen wordt zichtbaar. Het brengt haar enorm veel inzicht in zichzelf en in familie- en organisatiesystemen en dat zet koers naar weer een volgende levensfase. Het zelfstandig ondernemerschap lonkt en in 2015 legt ze de bezwaren van collega’s om vooral niet in het diepe te springen aan de kant. In de zomervakantie zegt ze haar baan op en al gauw volgen de eerste opdrachten voor Herma Geboers Consultancy, in de pensioenen.
Door de nieuwe manier van naar zichzelf en de familie kijken, vallen er steeds meer puzzelstukjes op de plaats. Zo weet ze dat haar grootouders geen 6 kinderen hadden, maar dat 9 kinderen het levenslicht zagen. Maar liefst 3 kinderen zijn op heel jonge leeftijd overleden, aan onder andere aan de Spaanse griep. Over deze kinderen werd nooit gesproken en nu realiseert ze zich wat een onverwerkt verdriet hier zit – wat weer doorwerkt in de volgende generaties.
Ondertussen blijft ook de creatieve kant aan Herma trekken. Niet alleen in Ede en Amsterdam, maar ook in Leiden volgt ze allerlei cursussen bij professionele kunstenaars. Ze werkt met verschillende materialen, leert nieuwe technieken en ziet dat haar werk anderen emotioneert. Praktische kennis en vaardigheden, gecombineerd met symboliek en spiritualiteit effenen het pad naar haar volgende bestemming. De kleine beeldjes die Herma maakt, symboliseren een belangrijke gebeurtenis of verlangen in je leven: de rauwe randjes, maar zeker ook de blinkende gelukjes.
Om een beeldje zit meestal een schil, van bijvoorbeeld een walnoot of een schelp. Een veilige schil van geborgenheid en warmte. Een schil die gaat over vasthouden, dicht bij je houden. Gevoelens en verhalen in een notendop – niet langer weggestopt, maar precies op de plek waar jij ze kunt dragen of laten zien.
Herma Geboers loopt haar levenspad naar de open deur van haar Levenskunst Studio in Lochem. ‘Ik heb nog iets te brengen in de kunst van het leven.’
Geschreven door Susanne Kobus – 6 februari 2024
‘Ik heb nog iets te brengen in de kunst van het leven.’
